Düğünümüz Olmuş, Telaşları atlatmış ve Evimizi çok şükür ki düzenimizi ailelerimizin desteği ile kurmayı başarmıştık. Yaklaşık 2 ay sonucunda bebek olduğunu haber aldım ve eşimin harika müjdesiyle kendimi ve onu hatta hayatı artık çok farklı görüyordum.

İlk aşamalarda istek yoktu gibi görünmem gerekiyordu. Ve bu isteksizlik içimden gelerek olan bişey değil tamamen erken olduğunu düzenimizi daha iyi şartlara bağlamak düşüncem ve korkularımdandı.

Nitekim bebek haberi beni içten içe çok mutlu etmişti. Aile fertlerimizin haberi alması herkesin destek olması da beni mutlu etti. Artık  yavaştan  bu korkularımı atlattım , akışına bırakıp bize verilecek olan mucizeyi yaşamak istiyordum artık.

Eşim bana daha kutsal ve insani duygularımın önüne geçen bir perde indirivermişti. Artık sorumluluk yüklüyüm, ona bakışlarımdaki boşluklar yavaş yavaş dolmaya başladığını hissetmeye başladım. Ve bu boşluklar yerini anlamlara bırakmaya başladı. Sevgim ona artıyor hassas bakıyordum. Bebeğimizin gelişimi için ne gerekiyorsa ona vermeye hazır hissediyorum.

Dünya bana yıllarca acılı, hasretli, sancılı, kasvetli, belirsiz, anlamsız, garantisiz sırasıyla bu duygularca ilişkiler yaşattıktan sonra, vardığım net duruş verdiğim sevgiyi sadakate dayalı üzerinde taşıyabilen sonunda benimde verdiğim den fazlasını bana verebilen bir kadınla tanıştırmıştı. (İlişkilerim konusunu özetle daha sonra yeniden deyinme şansım olabilirse deyineceğim.)

Sonuçta peşini bırakmayıp ısrarla içimden geleni yaparak karşılık bulduğum o kadınla evlenmiştim sonunda ve bir bebeğimiz olacak. Cümlelerimi bu içerimden gelen duygularımı ifade ederek kapatırken son bir cümle daha bırakmak isterim. O kadın Allah bize yıllarca el ele birlikte hayaller kurduğumuz herşeyi tek tek yaşatıyor ve kendimi çok şanslı hisseden ben, kaderinde bizden yana olduğunu görünce çok mutlu olduğumu belirtmek istedim. :)